Een stukje uit de oudste geschreven Veda uit ongeveer 1500 BC. Ik vind het een prachtig stukje omdat het iets geheimzinnigs heeft. Het gaat over het pré begin van alles.
De Bijbel is daar helaas heel karig in. Logisch natuurlijk want niemand was erbij. De overeenkomsten die mij zijn opgevallen zijn het water en de begeerte, die op zichzelf niet slecht is als het maar een goede richting heeft.
Dit is mijn eigen vertaling van een Engelse site. (en dat viel niet mee…pffft)
1. Toen was er zijn noch niet - zijn.
Er was geen lucht in de ruimte noch de hemel erboven.
Waarmee was alles bedekt? En waar? Door wat beschermd?
Was er water, de peilloze diepte van water?
2. Dood was er niet noch onsterfelijkheid.
Er was geen teken dat dag en nacht verschilde.
Alleen dat Ene, ademloos, ademde bij Zichzelf.
Iets anders dan dat Ene was er niet.
3. Er was duisternis, in het duister verborgen.
Alles was niet te onderscheiden chaos.
Alles wat bestond was leeg en vormloos,
door de grote kracht van de gloed is de Ene geboren.
4. Toen ontstond er begeerte,
de eerste kiem van de Geest.
En zoekend met hun harten
ontdekten de wijzen het ‘zijn’ in verbondenheid met het ‘niet – zijn’.
5. Overdwars was hun uitgestrekte meetlint,
wat was er boven, en wat eronder?
Er waren verwekkers, er waren machtige krachten,
vrijheid boven en energie onder.
6. Wie weet het,
wie kan verklaren waaruit en hoe dit is geboren en waaruit deze schepping komt?
De goden leefden later.
Wie kan dan weten waaruit het tot aanzijn is gekomen?
7. Hij, de bron waaruit dit is ontstaan
en of het was geschapen of niet, is slechts bekend aan Hem
wiens oog vanuit de hoogste hemel regeert,
Hij weet het of misschien weet Hij het niet.
Rg Veda 10.129
Posts gesorteerd op relevantie tonen voor zoekopdracht veda. Sorteren op datum Alle posts tonen
Posts gesorteerd op relevantie tonen voor zoekopdracht veda. Sorteren op datum Alle posts tonen
maandag 7 mei 2012
woensdag 9 juli 2014
Hindoeïsme
Het Hindoeïsme is één van de oudste religies van deze aardkloot.
Eigenlijk bestaat hét Hindoeïsme niet. Het is een verzameling van religies zoals bijv. : Bhakti, Jainisme, Sikhisme, en nog veel meer. Het is gewoon hetzelfde als gereformeerd Nederland. Alleen wanneer je er echt middenin zit weet je de precieze verschillen te duiden.
De oudste religieuze geschriften die gevonden zijn, zijn de Rag Veda’s. Zij stammen uit 1700 – 1200 BC. De Bijbel is volgens kenners voor het grootste deel geschreven tijdens de Babylonische ballingschap. Ongeveer 500 BC, ook al zijn er geschriften gevonden van ongeveer 1000 BC.
De Veda’s bevatten mythologische en poëtische schrijfsels over het ontstaan van de wereld , lof aan de goden en gebeden voor het leven.
Het belangrijkste boek van de Hindoes is de Bhagavad Gita, onderdeel van de veel grotere Mahabharata.
Verder is er op het wereldwijde web genoeg over het hindoeïsme en hun goden te vinden.
Een paar dingen die mij zijn opgevallen: het Hindoeïsme kent de oerklank ‘Ohm’.
Hiermee werd de wereld geschapen.
Ik ben dan weer zo vrij om het te vergelijken met het Goddelijke Woord wat wij vertalen met ‘Er zij licht’. Het spreekt intens tot mijn verbeelding dat er mogelijk zo’n oerklank heeft geklonken in dat allereerste begin.
In het begin was er dat Woord.
Toen ik in India was vond ik in een hotel een Bhagavad Gita in mijn nachtkastje en één tekst heb ik opgeschreven. Al bladerend viel mijn oog erop en wat ik las stond mij wel aan: ‘For one who sees me everywhere and sees everything in me, I am never lost, nor is he ever lost to me’. (Gita 6:30 Ik heb ‘m kunnen terugvinden. )
Verder sprak mij het Sikhisme wel aan.
Zij zijn monotheïstisch, geloven in één Schepper, ze zijn vergevingsgezind en – kastenloos! - zeer diaconaal. In de Sikhtempel in New Delhi, waar we blootsvoets en met bedekt hoofd in mochten, produceren ze met behulp van vrijwilligers zo’n twaalf tot veertien duizend maaltijden per dag voor de armen. Gratis!
Ik ben vergeten te vragen hoe ze dat in vredesnaam financieren. Mogelijk door de entreeprijzen van de toeristen. Indrukwekkend was het wel: lange rijen rustig wachtende mensen tot ze aan de beurt waren.
We hadden tijdens onze reis een Sikh bijrijder op de bus. Elke dag keurig in een wit overhemd en donkere pantalon en elke dag een andere kleur tulband. Ik liet mij graag door hem de bus uit helpen.
De meest bizarre uiting van het hindoeïsme was voor mij ‘de levende godin’ Kumari op Durbar Square in Kathmandu. Ik wist van haar bestaan niet af, maar via google is ook weer genoeg te vinden. Het bleek een meisje te zijn van ongeveer 5 jaar. Zij is Kumari totdat ze bloed. Dat kan een snee in haar vinger zijn of de eerste menstruatie; dan is zij Kumari-af en wordt er een nieuwe gekozen. Ze krijgt een kluizenaars opvoeding en onderwijs en zij mag zich op hoogtijdagen vertonen. In een draagstoel want haar voeten mogen de grond niet meer raken. En soms mag zij vanuit haar ‘paleis’ aan de toeristen zwaaien. We hebben geweigerd om te wachten tot zij zich aan ons wilde vertonen. Dat stuitte me zo tegen de borst; wachten op zo’n kind dat op gezette tijden de opdracht krijgt om even naar het publiek te zwaaien.
Helaas kan ik geen Nederlandse wikipagina over haar vinden. Wel een Engelse .
Er staan wel genoeg reisverslagen die haar noemen en het fenomeen uitleggen.
Hier een foto van de ingang van haar paleis.
Eigenlijk bestaat hét Hindoeïsme niet. Het is een verzameling van religies zoals bijv. : Bhakti, Jainisme, Sikhisme, en nog veel meer. Het is gewoon hetzelfde als gereformeerd Nederland. Alleen wanneer je er echt middenin zit weet je de precieze verschillen te duiden.
De oudste religieuze geschriften die gevonden zijn, zijn de Rag Veda’s. Zij stammen uit 1700 – 1200 BC. De Bijbel is volgens kenners voor het grootste deel geschreven tijdens de Babylonische ballingschap. Ongeveer 500 BC, ook al zijn er geschriften gevonden van ongeveer 1000 BC.
De Veda’s bevatten mythologische en poëtische schrijfsels over het ontstaan van de wereld , lof aan de goden en gebeden voor het leven.
Het belangrijkste boek van de Hindoes is de Bhagavad Gita, onderdeel van de veel grotere Mahabharata.
Verder is er op het wereldwijde web genoeg over het hindoeïsme en hun goden te vinden.
Een paar dingen die mij zijn opgevallen: het Hindoeïsme kent de oerklank ‘Ohm’.
Hiermee werd de wereld geschapen.
In het begin was er dat Woord.
Toen ik in India was vond ik in een hotel een Bhagavad Gita in mijn nachtkastje en één tekst heb ik opgeschreven. Al bladerend viel mijn oog erop en wat ik las stond mij wel aan: ‘For one who sees me everywhere and sees everything in me, I am never lost, nor is he ever lost to me’. (Gita 6:30 Ik heb ‘m kunnen terugvinden. )
Verder sprak mij het Sikhisme wel aan.
Zij zijn monotheïstisch, geloven in één Schepper, ze zijn vergevingsgezind en – kastenloos! - zeer diaconaal. In de Sikhtempel in New Delhi, waar we blootsvoets en met bedekt hoofd in mochten, produceren ze met behulp van vrijwilligers zo’n twaalf tot veertien duizend maaltijden per dag voor de armen. Gratis!
Ik ben vergeten te vragen hoe ze dat in vredesnaam financieren. Mogelijk door de entreeprijzen van de toeristen. Indrukwekkend was het wel: lange rijen rustig wachtende mensen tot ze aan de beurt waren.
We hadden tijdens onze reis een Sikh bijrijder op de bus. Elke dag keurig in een wit overhemd en donkere pantalon en elke dag een andere kleur tulband. Ik liet mij graag door hem de bus uit helpen.
De meest bizarre uiting van het hindoeïsme was voor mij ‘de levende godin’ Kumari op Durbar Square in Kathmandu. Ik wist van haar bestaan niet af, maar via google is ook weer genoeg te vinden. Het bleek een meisje te zijn van ongeveer 5 jaar. Zij is Kumari totdat ze bloed. Dat kan een snee in haar vinger zijn of de eerste menstruatie; dan is zij Kumari-af en wordt er een nieuwe gekozen. Ze krijgt een kluizenaars opvoeding en onderwijs en zij mag zich op hoogtijdagen vertonen. In een draagstoel want haar voeten mogen de grond niet meer raken. En soms mag zij vanuit haar ‘paleis’ aan de toeristen zwaaien. We hebben geweigerd om te wachten tot zij zich aan ons wilde vertonen. Dat stuitte me zo tegen de borst; wachten op zo’n kind dat op gezette tijden de opdracht krijgt om even naar het publiek te zwaaien.
Helaas kan ik geen Nederlandse wikipagina over haar vinden. Wel een Engelse .
Er staan wel genoeg reisverslagen die haar noemen en het fenomeen uitleggen.
Hier een foto van de ingang van haar paleis.
maandag 19 mei 2014
वाराणसी
Die kriebeltjes die voor mij onleesbaar zijn staan voor Varanasi of Benares, de oudste stad van India en mogelijk één van de oudste, continu bewoonde steden ter wereld. Ze komt al voor in de oude Rag Veda's van 1500 - 1200 BC. Het is één van de heilige steden van de Hindoes. Wanneer je in Varanasi sterft brengt dat verlossing. En een bruid die zichzelf een beetje serieus neemt trouwt in een sari uit Varanasi.
De stad ligt aan de Ganges, de heilige rivier en is het meest bekend om de lijkverbrandingen. Zo'n tweehonderd per dag. Soms denk ik: moet ik niet zeggen ‘crematies’ maar dat vind ik te ontduikend voor een harde werkelijkheid.
De rivier was veel breder dan ik had gedacht. Het is niet een rivier die je even overzwemt, daarvoor is zij hier te breed. Dat de rivier heilig is merk je aan het dagelijkse gebed dat s ’avonds bij zonsondergang voor de rivier wordt gebracht. Zeven jonge mannen voeren allerlei rituelen uit begeleidt door belgerinkel en hindoe muziek.
Overdag is het heel anders. Je blijft je verbazen. Doden worden aangevoerd op bamboe laddertjes/draagbaren via bepaalde ghats, de trappen vanuit de stad naar de rivier. (er zijn ongeveer 85 ghats, ieder met een eigen naam)
Op de andere ghats wordt ook gewassen, de was gedroogd en spelen en zwemmen kinderen.
Als ‘vlindertjes’ en 'bandjes' hebben kinderen lege plastic flessen om hun armen en/of middel gebonden. Koeien en geiten lopen overal. Ook tussen de lijken door die liggen te wachten op de trappen. De lijken die ik gezien heb waren netjes verpakt in rood/goud en soms wit. Volgens onze gids is voor elke verbranding ongeveer 300 kilo hout nodig. Dat ligt ook op grote stapels waar maar ruimte is.
Voor zover ik het heb kunnen bekijken – toeristen blijven op gepaste afstand – worden de overledenen vijf keer in het water gedompeld. Daarna eerst wachten op de beurt, vervolgens worden ze op een stapel hout gelegd, daaroverheen nog een laagje hout. Allerlei kruiden worden toegevoegd. Dan lopen de familie en de Brahman (hoogste geestelijke die al een goddelijke ziel heeft) er zeven keer omheen en wordt het vuur aangestoken door de kaalgeschoren oudste zoon of het meest naaste familielid. Vrouwen komen er niet aan te pas, zij zijn te emotioneel.
Een verbranding, op dezelfde dag van overlijden, duurt ongeveer 3 a 4 uur. Maar zolang wachten de nabestaanden niet. De resten worden in de rivier, in dit geval de Ganges geveegd. Maar bij alle rivieren in India worden lijken verbrand.
Een eindje verderop neemt een dorstig jongetje een slokje van het rivierwater.
काठमाडौं
De verbrandingen in Kathmandu, de hoofdstad van Nepal vond ik nog heftiger.
De heiligste plaats voor de hindoes in Nepal is het tempelcomplex van Pashupatinath aan de Bagmatirivier die weer uitmondt in de Ganges. Wat een vieze smeerboel.
De rivier staat op dit moment grotendeels droog. De asresten worden op de modderige rivierbedding geveegd waar apen en koeien lopen en soms ook mensen, op zoek naar……tsja wat? Gouden tanden en kiezen? Een emmer water wordt na gegooid om de plek te reinigen voor de volgende brandstapel. Vuile dekens en moltons slingeren rond en zelfs een lege doodskist van dun aluminium. Meestal worden die er wel snel uitgevist en weer verkocht voor een volgend slachtoffer.
De troep is weerzinwekkend evenals de stank.
Varanasi was hierbij vergeleken inderdaad heilig.
De sadhu’s zijn weer een ander verhaal: heilige mannen en sinds kort ook vrouwen die hebben gekozen voor een materieloos leven om zo snel mogelijk één te worden met het ‘kosmische bewustzijn’. Wat dat ook moge zijn. Ze leven van giften en worden gerespecteerd. Ze vereren verschillende goden; je hebt Shiva- , Vishnu- en Krishna aanhangers en misschien nog wel meer.
Ze vallen op in het straatbeeld, ze zijn beschilderd en dragen meestal oranje kleding maar lopen soms ook naakt en met as besmeurd rond.
Het vervelende is dat ik niet zo overtuigd ben geraakt van hun heiligheid en ascetisme. Daarvoor probeerden de meesten toch teveel de aandacht te trekken van het toeristen-vrouwelijke schoon.
Natuurlijk mochten we foto’s maken........wel dokken graag.
De stad ligt aan de Ganges, de heilige rivier en is het meest bekend om de lijkverbrandingen. Zo'n tweehonderd per dag. Soms denk ik: moet ik niet zeggen ‘crematies’ maar dat vind ik te ontduikend voor een harde werkelijkheid.
De rivier was veel breder dan ik had gedacht. Het is niet een rivier die je even overzwemt, daarvoor is zij hier te breed. Dat de rivier heilig is merk je aan het dagelijkse gebed dat s ’avonds bij zonsondergang voor de rivier wordt gebracht. Zeven jonge mannen voeren allerlei rituelen uit begeleidt door belgerinkel en hindoe muziek.
Overdag is het heel anders. Je blijft je verbazen. Doden worden aangevoerd op bamboe laddertjes/draagbaren via bepaalde ghats, de trappen vanuit de stad naar de rivier. (er zijn ongeveer 85 ghats, ieder met een eigen naam)
Op de andere ghats wordt ook gewassen, de was gedroogd en spelen en zwemmen kinderen.
Voor zover ik het heb kunnen bekijken – toeristen blijven op gepaste afstand – worden de overledenen vijf keer in het water gedompeld. Daarna eerst wachten op de beurt, vervolgens worden ze op een stapel hout gelegd, daaroverheen nog een laagje hout. Allerlei kruiden worden toegevoegd. Dan lopen de familie en de Brahman (hoogste geestelijke die al een goddelijke ziel heeft) er zeven keer omheen en wordt het vuur aangestoken door de kaalgeschoren oudste zoon of het meest naaste familielid. Vrouwen komen er niet aan te pas, zij zijn te emotioneel.
Een verbranding, op dezelfde dag van overlijden, duurt ongeveer 3 a 4 uur. Maar zolang wachten de nabestaanden niet. De resten worden in de rivier, in dit geval de Ganges geveegd. Maar bij alle rivieren in India worden lijken verbrand.
Een eindje verderop neemt een dorstig jongetje een slokje van het rivierwater.
काठमाडौं
De verbrandingen in Kathmandu, de hoofdstad van Nepal vond ik nog heftiger.
De heiligste plaats voor de hindoes in Nepal is het tempelcomplex van Pashupatinath aan de Bagmatirivier die weer uitmondt in de Ganges. Wat een vieze smeerboel.
De rivier staat op dit moment grotendeels droog. De asresten worden op de modderige rivierbedding geveegd waar apen en koeien lopen en soms ook mensen, op zoek naar……tsja wat? Gouden tanden en kiezen? Een emmer water wordt na gegooid om de plek te reinigen voor de volgende brandstapel. Vuile dekens en moltons slingeren rond en zelfs een lege doodskist van dun aluminium. Meestal worden die er wel snel uitgevist en weer verkocht voor een volgend slachtoffer.
De troep is weerzinwekkend evenals de stank.
Varanasi was hierbij vergeleken inderdaad heilig.
De sadhu’s zijn weer een ander verhaal: heilige mannen en sinds kort ook vrouwen die hebben gekozen voor een materieloos leven om zo snel mogelijk één te worden met het ‘kosmische bewustzijn’. Wat dat ook moge zijn. Ze leven van giften en worden gerespecteerd. Ze vereren verschillende goden; je hebt Shiva- , Vishnu- en Krishna aanhangers en misschien nog wel meer.
Ze vallen op in het straatbeeld, ze zijn beschilderd en dragen meestal oranje kleding maar lopen soms ook naakt en met as besmeurd rond.
Het vervelende is dat ik niet zo overtuigd ben geraakt van hun heiligheid en ascetisme. Daarvoor probeerden de meesten toch teveel de aandacht te trekken van het toeristen-vrouwelijke schoon.
Natuurlijk mochten we foto’s maken........wel dokken graag.
Abonneren op:
Posts (Atom)